"ความหวั่นวิตก ความกลัว ความตื่นตระหนก เป็นการหนีทางจิต ไม่ใช่ทางกาย มีบางสิ่งอยู่ตรงนั้นในซอกหลืบของจิตใจ ความคิดบางอย่าง ภาพบางภาพที่ผมไม่อยากมอง ความกลัวตั้งอยู่บนฐานของความเชื่อว่าผมจะปลอดภัยกว่าถ้าไม่เห็น เหมือนที่เด็กหลับตาเมื่อมีลูกบอลตรงมาหา การตระหนักรู้เป็นก้าวแรกของการปลดปล่อยจิตให้เป็นอิสระ ผมต้องไม่เพียงฟังความกลัวให้ได้ยิน แต่ต้องตั้งคำถามมันและฟังคำตอบที่มันเสนอด้วย เช่นเดียวกับฝันร้าย ความกลัวส่วนใหญ่จะร่วงลงไปด้วยน้ำหนักแห่งความไร้สาระของมันเอง - ทันทีที่มันถูกมองเห็นจะจะ"

ผู้เขียน : Hugh Prather
ผู้แปล : วิภาดา กิตติโกวิท

@@@@@@@@@@@@

ผมมีสองวิธีหลักที่จะค้นหา
พื้นที่ที่ผมพลาดในการมองตัวเอง
หนึ่ง ยอมรับลักษณะของคนอื่นที่ทำให้ผมเคือง
สอง ยอมรับคำวิจารณ์ที่ผมฟังแล้วอยากปกป้องตัวเอง

การจะค้นพบสิ่งที่ทำให้ผมเคืองนั้น
ผมก็เพียงทบทวนสิ่งที่เผชิญมาล่าสุด
แต่การรู้เท่าทันช่วงเวลา
ที่ผมอยากปกป้องตนเองนั้นยากกว่า
บางครั้งผมแยกแยะโดยอาการต่อไปนี้ :

ผมตอบโต้เร็ว
รู้สึกอยากพูดมากกว่าที่จำเป็นต้องพูด
ผมอธิบาย พยายามชักจูงให้เชื่อ
และรู้สึกหงุดหงิดเมื่อถูกขัดจังหวะ
หดหู่แม้ดูเหมือนว่าคืบหน้า
ราวกับว่าความเสียหายได้เกิดขึ้นแล้ว
ผมไม่สามารถรับคำวิจารณ์ของคนอื่นในลักษณะใดได้
เว้นแต่ด้วยความจริงจัง
คำพูดของพวกเขาไม่เคยสนุกสนานหรือตลก

- Notes to Myself :
บันทึกจากก้นบึ้งถึงกลางใจ