"วีเซล" อายุเพียง 15 ปี เมื่อเขาและครอบครัวถูกส่งตัวไปยังค่ายกักกันเอาชวิตซ์... "คืนดับ" เป็นบันทึกอันน่าสะเทือนใจของเขา ถึงความตายของคนในครอบครัว ความไร้เดียงสาแห่งวัยเยาว์ และความสิ้นหวังเมื่อต้องเผชิญความโหดร้ายของมนุษย์ คือบันทึกประสบการณ์ความเจ็บช้ำ คือบาดแผลของเด็กชายที่ถูกเรียกว่า A7913 คือรอยจารึกดำมืดเงียบงัน ทว่า...กึกก้องกระจ่างชัด ในห้วงอารมณ์และมโนสำนึกอย่างยากจะลืมเลือน

ผู้เขียน : Elie Wiesel
ผู้แปล : สายพิณ กุลกนกวรรณ ฮัมดานี

@@@@@@@@@@@@

ถ้าเงื่อนไขเอื้ออำนวย ใครๆ ก็มีโอกาสแสดงด้านที่ดำมืดในจิตใจออกมาได้ทั้งนั้น สามารถข่มเหงทำร้ายกันได้อย่างไม่น่าเชื่อ บางทีการหมั่นสังเกตด้านมืดในจิตใจตัวเอง ทั้งความหยาบช้า ความรุนแรง ความเห็นแก่ตัว ความกลัว ความต้องการอยู่เหนือคนอื่น ฯลฯ อาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุดและเมตตาที่สุด ที่เราจะทำให้แก่เพื่อนมนุษย์ได้

“Night: คืนดับ” คือบทบันทึกความสูญเสีย ความเจ็บช้ำ บาดแผลชีวิต เมื่อคนๆ หนึ่งต้องเผชิญความโหดร้ายเหลือเชื่อจากน้ำมือของเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน อ่านแล้วสะเทือนใจ

@@@@@@@@@@@@

{ ตอนนึงของคำกล่าวตอบรับรางวัลโนเบล สาขาสันติภาพ ของ เอลี วีเซล }

..เราช่างไร้เดียงสา โลกรู้ดีแต่เลือกที่จะนิ่งเฉย ด้วยเหตุนี้ผมจึงสาบานว่า ไม่ว่าเมื่อใดหรือที่ใด หากมนุษย์ได้รับความทุกข์ยากและถูกย่ำยี ผมจะไม่มีวันนิ่งดูดาย เราจักต้องเลือกข้าง ความเป็นกลางรังแต่เป็นผลดีกับผู้กดขี่ ไม่ใช่ผู้ถูกกดขี่ การนิ่งเฉยส่งเสริมผู้กระทำทารุณไม่ใช่ผู้ถูกระทำ ในบางโอกาสเราต้องยื่นมือเข้าไป เมื่อใดที่ชีวิตมนุษย์อยู่ในอันตราย ศักดิ์ศรีของผู้คนถูกย่ำยี ที่ใดที่ชายและหญิงถูกประหัตประหารด้วยเหตุแห่งเชื้อชาติ ศาสนา หรือความคิดเห็นทางการเมือง นาทีนั้นที่แห่งนั้นควรเป็นศูนย์กลางของจักรวาล

..ตราบใดที่ผู้เห็นแย้งถูกจองจำ เสรีภาพของเราทุกคนจะไม่มีวันเป็นจริง ตราบใดที่เด็กแม้เพียงคนเดียวต้องหิวโหย ชีวิตเราจักเต็มไปด้วยความรุ่มร้อนละอาย เหนือสิ่งอื่นใดสิ่งซึ่งผู้ถูกกระทำเหล่านั้นต้องการ คือการได้รู้ว่ามิได้อยู่เพียงลำพัง ว่าเราไม่ได้ลืมพวกเขา ว่าขณะที่อิสรภาพของพวกเขาขึ้นอยู่กับอิสรภาพของเรา ความจริงแท้ในอิสรภาพของพวกเราก็ขึ้นอยู่กับอิสรภาพของพวกเขาเช่นกัน

..ชีวิตเราไม่ได้เป็นของเราแต่ผู้เดียว หากเป็นของผู้คนที่รอคอยความช่วยเหลือจากเรา